Een mooie zondagmiddag bij de boerderij van Peer Smulders. Een van de laatste keren dat het zonnetje zijn gevleugelde stralen door de ramen heen laat schijnen.Zijn gloed glooiend over een interieur waar de tijd stilstond. Een geheel vormt tot een stilleven dat nooit zo bedoeld was. Alles lijkt te kloppen voor een Rembrandachtig tafereel dat spoedig zal verdwijnen in de tijd. Een gevoel als je er binnen bent dat langzaam alles zal verdwijnen met de nacht en nooit meer zal wederkeren….
Jaren geleden gingen we eens vissen op het sluisje in de Maliskamp op een toch wat trieste zomerdag. Na een paar uurtjes begonnen het wat te regenen. En een miezer dat ons besloot te doen stoppen met onze bezigheden en maar richting huiswaarts te keren. Ik zei tegen ons Netje dan rijden we maar even terug, zo over de weggetjes van de Loofert en de Maliskamp……
Zo gezegd, zo gedaan.. Genietend van de schoonheid om ons heen die nog duidelijk te zien was door de miezer heen. Mijn oog viel op een oude stal die leek opgeslokt te worden door de grond onder hem. De kleine drupjes regen leken de bakstenen wat te troosten, als een washandje op een koortsig hoofd. Netje riep ik, Stop eens efkes dan zal ik eens een foto maken van dit “wonderlijk” schouwspel. Met de camera sluipend om de rust niet verstoren. Gauw ff kieken voor dat het te laat is…..
Op eens hoor ik in de naastgelegen boerderij wat geluid. Ik schrok er een beetje van, want de boerderij leek me verlaten. En niet meer in staat om zich te laten bewonen. Door het wat hoge gras komt er man met een grote baard in een blauwe overal gebogen naar me toe gesjokt, zijn ogen mijn aankijkend van onder zijn klak. “Wat ben je aan het doen?” Vraagt hij me vriendelijk. Ik antwoord; “efkes wat foto’s van dat oude stalletje maken”. Terwijl ik nog wat door “kiek” raken we in gesprek, ik vraag aan hem; “Wilde ook op de foto?” Hij lacht en zegt; “ja hoor”. Hij begint meteen te poseren als volleert model. Ik maak wat foto’s van deze markante man. Ik dank hem voor zijn gezelligheid, hij zwaait en sjokt terug naar het groene deurtje waar hij ook uit verscheen….
Naderhand kwam ik erachter dat het Peer Smulders was. Ik kende hem wel van naam maar wist niet precies wie hij was. Niet lang daarna overleed deze beste man na een aanrijding, geloof ik. Maar zijn boerderij en stalletje bleven staan. Het stalletje toonde zijn kracht en liet zich nog niet opslokken door de hongerige grond. De boel werd verkocht, de boerderij zal omgetoverd worden van binnen tot een bed en iets met brood gelegenheid.
Laatst mocht men nog een keer binnenkijken van de vriendelijke nieuwe eigenaren. Voordat men binnen alles ging slopen en veranderen. De zon zal wederom met veel geduld wachten tot haar lichtpenselen weer beetje bij beetje door de ramen heen haar schildertalent kan benutten zoals ze dat voorheen ook heeft gedaan. Al wat ons nu nog rest is het bakje koffie , als een bakje troost. Iets wat er was zal niet meer terugkeren. Als ik over het weggetje rijd denk ik nog steeds aan mijn ontmoeting met Peer, soms zijn dan die kleine dingen in het leven toch het mooist……
Wil je meer weten over de schrijver van de verhalen ga dan naar: https://www.facebook.com/rvangrinsven1
Meer verhalen zijn te vinden op https://marleysworld.nl/rusmollese-klets/
