Dat ons durpke veel markante mensen heeft gekend is een feit, wij hadden er een als buurman. Frans Willemse, of alias Franske de Pol. Tja, Franske bijna altijd een sigaar in de mond, een klak op zijn kupke, kleding vol gestopte plekken en een markant gezicht maakte het plaatje af. Het leek of hij altijd kwaad keek, kan ik ook wel snappen met twee van die vervelende buurjongens. Toen mijn ouders in 1971 naast hem kwamen wonen, waarschuwde de mensen laat hem niet binnen. Hij pakt de beste stoel voor de TV en je krijgt hem niet uit huis.
Toen ik een jaar of 5 was begon ik met toch te realiseren dat het niet een “gewone” buurman was. Franske woonde in een klein enkel steens huisje, had geen TV. In de avond liet hij zijn kraan druppelen in een Emmer. Zijn krant las hij onder het licht van de lantaarnpaal, waar wij vaak in de avond tegen aanschopte zodat hij uitging. Franske kon dan geen letter meer lezen. Onze wraak omdat hij altijd onze ballen afpakte. Nee van die “rot” jong als buren kon hij weinig velen. Franske keek ook altijd binnen in de keuken wat wij aten. Tot het moment dat mijn broer en ik ons verstopte achter de keukenkastjes. Frans kwam blieken door de raam, op dat moment sprongen wij op. Hij schrok zo erg dat hij over de heg waar hij was overgestapt, terug in zijn tuin tuimelde.
Hij was ook de reden dat ik heel lang geen bloemkool lusten. Franske had een moestuin in zijn tuin daar kweekte hij van alles ook bloemkool. We waren hem een keer aan het bespioneren door de heg. Opeens haalt hij zijn ventielke uit zijn broek en piste over de mooi grote bloemkolen. Dat was niet zo erg, tot dat ik zag dat onze groenteboer onwetend over dit voorval de bloemkool meenam naar zijn groentezaak. Maar wat hij die bloemkolen heeft aangedaan kreeg hij terug, onder de heg liggend bespiede hij een vrijend stelleke. De jongen had dat door en piste in de heg waar Franske onderlag.
Veel weg ging hij niet. Een keer kaarten per week. Ik meende bij van Alebeek die vroeger vlak bij de Heijmans werf woonde. Voordat hij wegging zette hij de klink van de deur in een “Speciale” stand zodat hij kon zien of er iemand aan de deur was geweest. U raadt het al wij draaide klink terug. En dan het gezicht van Franske als hij thuis was, vragend wie was er toch aan de deur geweest beter gezegd op zijn terrein. We moesten altijd waken als hij wegging want vaak fietste hij eerst een rondje om zo te kijken of de kust veilig was, om echt weg te gaan.
In de tuin had hij een oude vervallen duivenhok, vaak stond hij de duiven binnen te fluiten. De lakens die bij ons aan de lijn hingen waren voor onze gewillige items om te zwaaien. Zodat dat die duiven niet bij Franske op de klep landen, tja hij heeft wat afgefloten. Toen ik deze getoonde foto kreeg dacht ik, jij en onze kattenkwaad jeugd. Daar kan ik bijna een over boek schrijven.
Franske werd ziek en kort daarna overleed hij, in zijn oude woning. Zijn broek naast het bed zo stijf van de vuil en gestopte plekken stond bijna zo zoals hij hem had uitgetrokken, het leek wel of die zo weg kon wandelen. Na de kerkmis en zijn begrafenis. Kwam het moment dat zijn huis en “inboedel” weg moest. Ik heb nooit geweten dat Franske nog zoveel familie had, we zagen immers bijna niemand daar. Met aanhangers kwamen ze aan, alle het oude “schroot” verdelend wat hij achterliet, Zoekend naar geld want ons mam had ze wijsgemaakt dat hij dat moest hebben, zelfs in de tuin werd er gezocht. Voor ons een heel spektakel nog leuker dan een dagje Efteling. Op het moment dat uiteindelijk zijn huisje plat werd gegooid, realiseerde ik me dat mijn jeugd voorbij was,
Franske en zijn huis waren er niet meer. Mijn streken waren verruild de meisjes kregen de aandacht. Een hoofdstuk werd afgesloten, een deel dat je zonder het beseft nu nog zoveel mooie herinneringen geeft, soms kijkend naar het nieuwe huis dat op de grond van Franske is gebouwd, zie ik dat oude stenen huisje nog staan. Hem door de tuin zien lopen fluitend, met een grauw gezicht zijn duiven binnen te krijgen. Tja hier scheiden onze wegen, Franske naar de “hemel” en ik moest de weg zoeken naar volwassen dom. Dat laatste is eigenlijk nooit gelukt, diep in mijn hart ben ik nog altijd kind, wat zou ik nog graag met wat streken Franske een poets bakken…….
Wil je meer weten over de schrijver van de verhalen ga dan naar: https://www.facebook.com/rvangrinsven1
Meer verhalen zijn te vinden op https://marleysworld.nl/rusmollese-klets/
