“De hoge noot” ooit de titel van een aflevering van “toen was geluk heel gewoon” een prachtige serie.
U vraagt zich natuurlijk af wat heeft die serie met dit verhaal te maken, daarin gaan we terug naar 1982. Het jaar dat ik net als zovele in die tijd naar de “grote” school ging.
Sommige gingen hier naar Rosmalen naar school, maar een groot deel ging ook naar school in de grote stad. Dat gaat naar Den Bosch toe zullen we maar zeggen… Voor vele een spannende periode van ons “durpke” naar de grote stad, ook voor mij was dit het geval. Het vertrouwde waar je jarenlang in geleefd had werd uitgebreid. Een grote school, het onbekende, een gevoel als jaren terug. Toen ons mam je afzette bij de deur van de lagere school en zei; “jongen, je wordt groot”. Trots en gespannen en aarzelend over die drempel, het onbekende tegenmoet. Zes jaar lang je plek. Een plek die na 6 jaar werd vervangen, Op de fiets, een mooie na zomerdag, trappend naar de volgende drempel, LTS Oost. Aankomend de fiets in de stalling je boekentas zo zwaar als lood als een Arnold Schwarzenegger tillend, naar de grote deur.
Geen juf of leraar die stond te wachten. Zoek je weg zelf maar, door de gangen. Zoekend naar het juiste klaslokaal dat per les ook weer vaak veranderd. Al kijkend voelde je klein als een brugpuber een weg zoekend in de massa. Kijken of je geen bekende zag. En gelukkig zag ik er een paar uit ons durpke, gelijk iets vertrouwds. Ik was niet de enige die vanuit ons Rosmalen kwam. De weken streken voorbij en je was al weer gauw gewend op de school. Ik ben heel eerlijk, echt braaf op school was ik niet. Het koken wat we daar moesten leren was toch niks voor mij. De lerares stelde het niet zo op prijs als ze een pot zout zag belanden in de pan met aardappelen van je achterbuur. Ze vroeg ook regelmatig om het eten, vooral de pannenkoeken van het plafond te schrapen.
We kregen zelfs Naailes, ik dacht eerst dat het een soort seksuele voorlichting was. Maar toen begreep ik aankomend in het lokaal dat we gingen leren stikken en zigzaggen met een machine. Je moest gas geven met een pedaal, dan ging er een naald heen en weer. Na tientallen pogingen en tig naalden die waren gebroken, kwam de lerares er toch achter dat het geen vak voor mij was. Uiteindelijk mocht je na twee jaar je vakgebied kiezen, Nou ja kiezen was een groot woord, de richting Electro techniek werd het. Vonkentrekker in de volkse benaming het oudste beroep ter wereld, vele denken dat het de dames van lichte zeden dat waren.
Maar uit recent onderzoek is gebleken dat voor god de aarde en het licht schiep, “de vonkentrekkers” de pijp en kabel hadden gelegd voor het geheel. De opleiding, tja wat moet ik er van zeggen, ik had er een gespannen lading mee. Maar ik moet wel bekennen dat ik er nu nog wel zaken van gebruik. Maar de beste lessen waren toch door vallen en opstaan. Ik was altijd blij als de bel ging en ik snel kon terug keren naar mijn “durpke”.
Andersom denk ik dat de lesgevers dat vonden van ons. Avond, weg met die knullen vol testosteron en puber gedrag. Diep in mijn hart had ik liever in ons “durpke” naar school gegaan. Maar wat niet is kan ook niet zullen we maar zeggen, Ik had sowieso niet veel met school dat duurde mijn te lang. Uiteindelijk heeft mijn school “carrière” niet lang geduurd, de school in de grote stad was voor mijn geen “thuis”.
We spreken jaren later, de telefoon gaat, een oudere man vraagt aan me of ik iets heb aan een oud boek. Ja leuk, de man zegt ik kom er het zo wel ff brengen. Prima zeg ik. Een half uur later zie ik de man uit zijn wagen stappen, Ik ken hem ergens van een vertrouwd gezicht. We staan ff te “buurten” hij zegt; “ja ik was vroeger leraar”. Ik kijk hem aan en zeg dan ben jij mijn oude muziek leraar van de LTS.
Tja toen kwamen de verhalen los.. Muzikaal was ik niet, de “hoge” noot was niet aan mijn besteed. Zeer vreemd na 38 jaar oog en oog te staan met een leraar die je al die tijd niet meer gezien hebt. Met muziek haalde ik die noot niet, maar emotioneel raakte ik hem vandaag toch ff aan, met een lach wel te spreken. Daar sta je dan met zijn tweeën te lachen om tijden van weleer, toen besefte ik dat ook in de klote schoolperiode voor mijn, ook “geluk wel eens heel gewoon was”.
Wil je meer weten over de schrijver van de verhalen ga dan naar: https://www.facebook.com/rvangrinsven1
Meer verhalen zijn te vinden op https://marleysworld.nl/rusmollese-klets/
